Met teveel kilo’s in mijn koffer vanwege de hele serie boeken van ‘Pasport v Rossijoe’, vloog ik begin januari naar Sint-Petersburg. Wat ik kwam doen? Stage lopen bij het Nederlands Instituut, maar ook: de Russische taal (opnieuw) leren. De taal die mijn Russische moeder vloeiend spreekt en die ik alleen als kindje goed kon spreken, maar verleerd was. Mijn moeder komt uit Moskou, en hoewel ik daar vaker was geweest, zette ik die dag in januari voor het eerst een stap in Sint-Petersburg.  

Het eerste waar ik aan moest wennen, waren de grote afstanden die je te voet aflegt om van A naar B te komen. Zelfs een wandeling van het Nederlands Instituut naar bijvoorbeeld de dichtsbijzijnde bushalte kost je zomaar 10 minuten. En ja, in januari was het erg koud en donker in Sint-Petersburg. En dus liep ik met grote passen en met mijn capuchon op van hier naar daar, in mezelf het volgende deuntje van Winnie de Pooh neuriënd die mijn mama me had aangeleerd: 

“Иду вперёд                             / We gaan vooruit
(Тирлим-бом-бом),                  / Tirlim bom bom 
И снег идёт                             / Het sneeuwt maar door 
(Тирлим-бом-бом),                  / Tirlim bom bom 
Хоть нам совсем -                   / Hoewel dit voor ons helemaal, 
Совсем не по дороге!               / helemaal niet op de weg ligt

Но только вот                        / Maar alleen dit
(Тирлим-бом-бом)                   / Tirlim bom bom
Скажите, от -                         / Zegt u mij eens
(Тирлим-бом-бом),                  / Tirlim bom bom
Скажите, от -                         / Zegt u mij eens
Чего так зябнут ноги?”          / Waarom zijn mijn voetjes zo koud?

Naarmate de tijd vorderde, steeg de temperatuur en werden de dagen minder donker. Ook ik begon voor deze stad te smelten. De mensen in het openbaar vervoer of in de supermarkt glimlachen er alleen niet meer om (dit schijnt iets cultureels te zijn). 

Het Nederlands Insituut heeft mij de mogelijkheid gegeven om kennis te maken met het prachtige Sint-Petersburg, om niet mijn moedertaal, maar wel de taal van mijn moeder opnieuw te leren en mensen te leren kennen die ik niet in mijn leven had willen missen. Mijn stage bij het Nederlands Instituut is ten einde, maar mijn avontuur in Sint-Petersburg zeker niet. Ik heb besloten om hier nog dit jaar nog eens terug te keren, om niet alleen de donkere dagen, maar ook de witte nachten te zien waar deze stad bekend om is.