Auteur: Elizaveta Stukanova

De Profeet. Het verhaal van Aleksandr Poesjkin (2024)
Genre: drama, musical
Regie: Felix Umarov
Een geniale dichter ontmoet zijn muze. Een biopic met rap, dans en Joera Borisov.

Omschrijving van Kinopoisk
Poesjkin is jong, brutaal en geliefd bij het publiek: hij is de ster op elk bal, bewonderaars dragen hem op handen en vrouwen dromen van zijn aandacht. Maar geen hoge beschermheren, trouwe vrienden of roem kunnen hem beschermen tegen het noodlot — ballingschap, duels, geldgebrek. Tot hij op een dag háár ontmoet, de enige, de ware, die zijn leven zal verlichten en zijn lot zal worden.

Er zijn veel documentaires gemaakt over Poesjkin. Maar speelfilms die doen denken aan een Hollywooddrama — zoals deze — zijn zeldzaam. Nog voordat de film uitkwam, werd ons een 'onconventionele blik' op het leven van de dichter beloofd, en dat is de makers zeker gelukt. De nadruk ligt op het vrolijke, soms losbandige leven van Aleksandr Sergejevitsj, en zo hebben we onze dichter met Afrikaanse wortels nog nooit eerder gezien.

Waarom kijken?
Twee grote liefdes van de Russische kijker in de lente van 2025 komen samen in deze film: acteur Joera Borisov en dichter Aleksandr Sergejevitsj Poesjkin. Met de tweede is alles duidelijk — zijn grootheid staat buiten kijf. Maar het fenomeen Joera lijkt zich diep genesteld te hebben in de harten van onze cineasten: niet iedereen begreep precies waarom hij voor een Oscar genomineerd werd, maar men vierde het alsof Gagarin opnieuw de ruimte in was gevlogen. Dus ten eerste: kijk deze film om te zien dat Joera Borisov meer kan dan alleen 'zwijgen op de Oscar-uitreiking'.

Ten tweede: om zelf een oordeel te vormen over de rap-invoegingen van de regisseur. Ze hebben voor felle discussies gezorgd. Ja, het is geen nieuwe vondst, ja, het had tien jaar geleden nóg gedurfder aangevoeld, maar om zo’n filmtaal te gebruiken in een film over de grootste (!) Russische dichter — dat is gedurfd en ongewoon. Eens, de scène waarin de jonge Poesjkin op tafel springt en rap voordraagt aan de oude Derzjavin, vraagt wel om een portie gevoel voor humor :)

Ten derde: het is een ontzettend dure film met verbluffende visuele effecten en een oogverblindend beeld in de stijl van The Great Gatsby. En een kleine bonus — de noodlottige Dantes wordt gespeeld door de Franse acteur Florian Débiendra, bekend van een kort optreden in een aflevering van Emily in Paris.

Russische cultuur/trends
Zonder het werk van Poesjkin zou Rusland zoals wij het nu kennen niet bestaan. Dat is geen overdrijving: hij vormde de taal van zijn tijd, bedacht nieuwe woorden, veranderde de cultuur en beïnvloedde het nationale bewustzijn. Als een van de eersten bracht hij volkstaal in de poëzie en gaf ons uitdrukkingen die inmiddels tot het collectieve geheugen behoren: 'aan de voet van de gebroken waskuip', 'feestmaal tijdens de pest', 'zonder omhaal van woorden'. Zijn werk werd de voedingsbodem voor de genialiteit van Lermontov, en het fundament voor de filosofische diepgang van Tolstoj en Dostojevski.

Opmerking van de redacteur
Het is overduidelijk dat het team dat deze film maakte ontzettend veel liefde voelde voor hun project. Dat zie je in elk shot, elke camerabeweging, elke knoop aan een jas. Het hoogtepunt van alle tederheid in deze film is de dans tussen Poesjkin en zijn vrouw Natalja Gontsjarova. Aljona Dolgolenko en Joera Borisov vertolken perfect wat de regisseur en choreograaf wilden laten zien: allesverslindende liefde en vertrouwen. De soundtrack Natalja’s Wiegelied, waarop deze scène plaatsvindt, geeft zelfs de meest doorgewinterde cynicus een sprankje geloof in de liefde terug — de manier waarop de personages elkaar aankijken, doet je hart even stilstaan.

P.S. Deze film is bovendien een zachtaardige, poëtische reflectie op vrijheid. Dus kijk — en luister — aandachtig :)

Gepubliceerd op 04.06.2025