Auteur: Elizaveta Stukanova

De sprookjes van Hoffmann (2022)
Genre: drama, komedie
Regie: Tinatin Barkalaia

Op een dag verandert het leven van de bescheiden bibliothecaresse Nadja plotseling: haar mooie handen leiden haar de glamoureuze wereld van de reclame binnen.

Omschrijving van Kinopoisk
De onopvallende Nadjezjda Strachova is – hoe vreemd het ook klinkt – getrouwd. Haar man, Vitalik, afkomstig uit de provincie, trouwde met de kinderloze Nadjezjda om een Moskouse verblijfsregistratie en een standaard “Chroesjtsjovka”-flat aan de rand van de stad te krijgen. Nadjezjda werkt op twee banen om haar kleine gezin te onderhouden: ’s ochtends in de wijkbibliotheek en ’s avonds in de garderobe van een theater. Dan verandert haar leven plotseling. De eigenaar van een jas die zij aanneemt, blijkt uit de wereld van film en reclame te komen. Hij merkt dat Nadjezjda ongelooflijk mooie, expressieve handen heeft. Dat onverwachte detail verandert haar leven radicaal.

Waarom kijken?
Ten eerste heeft deze film werkelijk de sfeer van een sprookje. Een retro-sprookje met de motieven van Wes Anderson – alsof hij in Rusland had gedraaid. Er is een ironische voice-over (alsof iemand ons een slaapverhaaltje voorleest) en er ontbreken hippe gadgets, omdat het verhaal zich afspeelt “in het tijdperk vóór of na de sociale media”. De film onderscheidt zich al door zijn kleurpalet, maar vooral door zijn frisheid en oprechtheid.

Ten tweede de boodschap. Elke film is waardevol door zijn thematische lading, en hier krijgen we niet zomaar een sprookje: het verhaal wil ons overtuigen dat we ons altijd kunnen transformeren, ons leven kunnen verbeteren – zelfs als het lijkt alsof we al de bodem hebben bereikt.

Ten derde het acteerwerk. De casting klopt perfect: de “grijze muis” Nadjezjda (Jekaterina Vilkova) en haar infantiele echtgenoot Vitalik (Maxim Stojanov) vullen elkaar treffend aan. En de “charmant vermoeide” Garik (Jevgeni Tsiganov) ontlokt niet alleen een glimlach, maar brengt ook extra sprankeling in het scenario.

Russische cultuur/trends
De film schetst herkenbare Russische realiteiten uit de jaren nul: de bibliotheek moet plaatsmaken voor een karaokebar, achter die beslissing zitten corrupte ambtenaren die vooral last hebben van de hardnekkige bibliothecaresse. Haar salaris is onvoldoende, dus werkt ze ’s avonds nog in een tweede baan. Reclamefilms worden in dollars betaald, de flat heeft een gedateerd interieur, en de schoonmaakster is een arbeidsmigrant uit Centraal-Azië... Afhankelijk van de stijl van de regisseur kan dit somber of juist luchtig worden weergegeven – en het is verfrissend dat Tinatin Barkalaia ervoor kiest om het alledaagse te romantiseren: oude boekenkasten en een schimmenspel in het theater.

Opmerking van de redacteur
De sprookjes van Hoffmann is de moeite waard om te zien welke uiteenlopende vrouwen er in Rusland zijn: mooi en uitgeput, zwak en sterk, dromerig en nuchter. De film laat een herkenbaar beeld zien van de gemiddelde Russische vrouw: iemand die jarenlang volhoudt en niet weg kan – of misschien niet eens beseft dat ze zou moeten vertrekken. Het voorbeeld van de heldin kan inspirerend zijn: we zien hoe Nadjezjda Strachova stukje bij beetje haar weg naar haar ware ik vindt. De kijker krijgt geen kunstmatige happy end voorgeschoteld – dan zou het verhaal ongeloofwaardig worden. We zien slechts de eerste stap in haar transformatie. Voor haar ligt nog een heel leven.

Gepubliceerd op 01.10.2025