April 2014: 

Drie maanden in Sint-Petersburg… En dat al voor de tweede keer! Ik mag mij wel gelukkig prijzen en dat doe ik ook. Als stagiair ben ik momenteel aan het NIP te vinden, dus toerist beschouw ik mij al lang niet meer in dit Venetie van het Noorden. Dat houdt niet weg dat ik desalniettemin nog graag eropuit trek om verscholen pareltjes van deze stad op te zoeken.

Zodoende besloot ik afgelopen weekend (het was opeens gaan sneeuwen, dus het was prima wandelweer) twee wandelingetjes te maken. Thuis met yandex even de route uitgestippeld en hoppa, de deur uit. Zo belandde ik op zondag in het zuidwesten van de stad. Temidden van grauwe, verlaten industrie, tussen de afbrokkelende kolossen van vervlogen tijden, die de uitspraak ‘sic transit gloria mundi’ niet misstaan, slenterde ik, kromgebogen tegen de sneeuw. 

En toen opeens, doemde tussen het grauw opeens een kerk op: de Богоявленская Церковь, oftewel ‘Epifaniekerk’. Als een verwaarloosd juweel, achteloos in een hoek geslingerd om daar tussen het stof vergeten te worden, stond zij op de kade te pronken, herstellend van de in het verleden haar toegebrachte schade. De kerk vormt een denderend contrast met haar omgeving: haar paarse torentjes, gouden koepel en mooie mozaieken doen de reiziger plotsklaps al het grijze om haar heen vergeten.
In de kerk heerste een serene rust en de gerenoveerde muren waren fantastisch mooi. Echter, ook de nog niet gerenoveerde, braakliggende stukken muur, waar de baksteen nog bloot lag, hadden op hun eigen manier iets moois.

Over de geschiedenis van de kerk zal ik hier geen woord wijden, daarvoor bestaat immers wikipedia, maar ik zou eenieder aanraden de kerk een keertje te bezoeken om zich te laten verbluffen door zoiets moois in zo’n afschuwelijke omgeving. En als je er bent: geef dan wat roebels aan de kerk, opdat de renovatie door kan gaan!